Qeqertat is een klein dorpje in de Qaanaaq gebied van de Qaasuitsup gemeente,
in het noorden van Groenland. Gelegen op ongeveer 63 km ten oosten van
de plaats Qaanaaq op het Harward eiland, met ± 18 inwoners.
Hondensledetocht naar de lokale vissers
Op weg naar Qeqertat waar veel gevist wordt.
Onderweg hebben we hier overnacht in een hut bij een meetstation.
Brander wordt gevuld, heel belangrijk!
Het Qilalugaq meetstation.
Uitzicht op de fjord
De honden worden gevoerd met visafval.
IJs in de pan om te smelten.
Zo kan je de honden ook vastzetten.
De andere ochtend gaan we weer op pad.
Overal zie je gletsjers en als je er voorbij rijdt voel je goed de kou die er vanaf straalt.
Onderweg kwamen we nog een zeehondengat tegen.
Hier is iemand ons al voor gegaan... zo te zien.
's Middags kwamen we bij de vissers aan.
Rechts hun hutje, die op een slede staat en zo blijven ze hier een dag of tien.
Inktvis voor aan de haak...
Het is hier ongeveer 240 meter diep.
De lijnen laten ze een uur of vier liggen voor ze ze weer
binnengehaald worden en in die tussentijd gaan ze nog jagen.
Tijdens het binnenhalen van de lijnen,
doen ze er gelijk nieuwe aas aan.
Heilbot, maar dit zijn wel kleintjes.
Ze zijn al gauw bevroren, wat weer zeer makkelijk is.
Aan het begin van een lijn zit deze ijzeren plaat met een steen erop, die wordt als eerste in het
water wordt gelaten en die gaat dan met de stroom mee naar beneden, steeds dieper.
Die paar kleine roggen die daar nog liggen zijn voor de honden.
Dit is een afvalhoop, wat weer voor hondenvoer wordt gebruikt.
Er wordt werkelijk niets weggegooid.
Qeqertat, er wonen nog maar 3 gezinnen,
die hoofdzakelijk van de visvangst leven.
Olie voor kachels en 's zomer voor de boten.
Een kajak om op narwallen te jagen, die eerst geharpoeneerd wordt
met een touw eraan en aan het eind een grote oranje balon
of een opgeblazen zeehondenhuid.
Zo staan en liggen er overal wel een paar zeehonden.
Hier wordt aan een nieuwe slede gebouwd.
De puppies krijgen ook wel eens een kluif.
Onzeker... hoe kom je daar nou bij.
Onderweg is er weer een zeehond gesignaleerd.
Met mijn telelens lijken de afstanden veel korter dan het in werkelijkheid is.
Ik ben alvast op de slee gaan zitten,
want onverwachts rennen ze er naar toe, zeker als er een schot valt.
Het schot is gevallen en ja,
alles rent naar het gat van de geschoten zeehond.
Bij aankomst was de zeehond toch nog in het gat weggedoken.
Maar met een haak had hij hem zo te pakken.
Het is een mooie Ringelrob...
met een dikke speklaag, dat kan je wel zien.
De huid wordt eraf gevild...
en een beetje schoon gespoeld...
nu de lever nog...
...die wordt samen met de huid goed bewaard.
De rest is meestal voor de honden.
De binnenboel werd gelijk gegeven.
Deze honden verbruiken nogal wat op zo'n dag.
Ze gaan te keer als een groep Hyena's,
die een week niets te eten hebben gehad.
De rest van de zeehond wordt onder het zeil gestopt voor later.
Maar het is uitkijken, dat de honden het niet onder het zeil vandaan trekken.
(Wat even later toch gebeurde.)
We gaan weer op weg, richting Qaanaaq.
We zijn er bijna... in de verte zie je al Qaanaaq liggen.
⬅ TERUG
Wat voor telelens gebruikte u - als ik vragen mag?
BeantwoordenVerwijderenDwz aantal mm's...En kunt mij ook de namen vertellen/ opsturen van de betreffende jagers?
Dan kan ik de volgende keer bij Hansi een verzoekje doen...Voornamen is genoeg.
Kom net terug - maar wil wellicht nog een keer terug komen - Robert
P.S. Misschien heb ik nog een boeksuggestie voor u: "Last days of the Arctic"van Ragnar Axelsson Fotografeert traditioneel Inuit leven, in Ittoqqortoormiit en Qaanaaq regio.